'Εως εδώ ... Μια σύντομη αναδρομή

Η υπομονή έχει τα όριά της. Και αποδείξαμε ότι έχουμε υπομονή. Σε σένα το λέμε Γιώργο Κουρή. Σε σένα Γιώργο Τσιρογιάννη. Σε εσάς πού τόσο καιρό μας αγνοείτε επιδεικτικά. Άλλο να είσαι δύο τρεις μήνες απλήρωτος και άλλο 9 και 10. Ίσως σε κάποιους αυτό φαίνεται απίστευτο. Όμως είναι η πικρή αλήθεια. Χρόνια τώρα, εργαζόμαστε στο συγκρότημά σας Γιώργο Κουρή. Η συλλογική σύμβαση εργασίας, ήταν για εμάς άπιαστο όνειρο. Παρ’ όλα αυτά, εμείς συνεχίσαμε να εργαζόμασταν και με τα επιμίσθια από το Ράδιο Αθήνα, την STAR και τον Δημοκρατικό λόγο και έχουν δει τόσα τα μάτια μας. Στην αρχή, εργαζόμασταν με μισθούς ...

πείνας. Οσο και οι Πακιστανοί οι κρυμμένοι εκεί στα υπόγεια. Πίσω από τις ντάνες με τα χαρτιά. Η ίδια κατάσταση επικρατούσε για πολλά πολλά χρόνια...

Και για να έρθουμε στο τώρα: Η κατάσταση έχει φθάσει στο απροχώρητο. Όλοι οι συντάκτες βρίσκονται σε απόγνωση. Και πώς να μη βρίσκονται όταν τρέχουν οι λογαριασμοί, τα δάνεια μένουν απλήρωτα και δεν υπάρχει ούτε για βενζίνη…

Και ενώ η ΕΣΗΕΑ έψαχνε μέχρι πριν λίγες ημέρες για Δ. Σ. εμείς μάλλον μάταια ευελπιστούμε στη στήριξή τους, όταν κάποιοι από το Δ. Σ ρωτάνε και ξαναρωτάνε εάν έχουμε εκπρόσωπο. Όλοι είμαστε εκπρόσωποι κύριοι. Και παρουσιαζόμαστε μπροστά σας και σας λέμε συνεχώς τα ίδια και τα ίδια. Κύριοι, εσείς που ζητάτε τη στήριξή μας όταν έρχονται οι εκλογές, καλό θα είναι να δείτε το όλο θέμα πιο ζεστά. Φυσικά και ξέρουμε ότι και άλλα «μαγαζιά» έχουν τα ίδια προβλήματα. Όμως δείτε πιο ζεστά το θέμα του Ταύρου.

Και σίγουρα και τα blogs, θα πρέπει να βοηθήσουν τον αγώνα των εργαζομένων στην «Αυριανή». Μέχρι τώρα, γίνονται μικρές αναφορές, ενώ η στήριξη όλων των συναδέλφων στην πρόσφατη απεργία μας, ήταν καταλυτική. Και αναμφισβήτητα αυτός ήταν ο λόγος που ήταν πέρα ως πέρα πετυχημένη η κινητοποίησή μας.

Όμως και τώρα, είμαστε στην ίδια και χειρότερη μοίρα. Και ευελπιστούμε με αυτό το blog, να κάνουμε ευρύτερα γνωστό το πρόβλημά μας.

Και δύο λόγια για τον διευθυντή μας Γιώργο Τσιρογιάννη. Υπάρχουν διευθυντές και διευθυντές. Αυτός όμως, είναι από εκείνους που τρέμουν και την σκιά του. Ούτε μια νύξη δεν έχει κάνει στο «αφεντικό» όπως αποκαλεί τον Γεώργιο Κουρή, για τις πληρωμές μας. Μακρά, ο χειρότερος διευθυντής που έχει περάσει ποτέ. Τις πρώτες δύσκολες, μέρες, μήνες χρόνους, ο τότε διευθυντής Ντίνος Κουτσούμης, αντιλαμβανόταν τις δυσκολίες και προσπαθούσε έστω με τα οδοιπορικά, οι συντάκτες να παίρνουν κάποια χρήματα…

Ναι είναι δύσκολες οι εποχές. Αλλά είναι για όλους εμάς. Όχι για τον εκδότη μας. Και είναι πρόκληση σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο τα ελάχιστα αυτά άτομα που χρόνια τώρα βγάζουν την «Αυριανή», να μένουν απλήρωτα ενώ έξω από το συγκρότημα του να σταθμεύουν τα πολυτελή αυτοκίνητα του υιού Κουρή. Που με την πώληση του ενός, πληρώνονταν οι μισθοί όλων των συντακτών για δύο μήνες και.

Για το ΑΛΤΕΡ, είπε ότι πούλησε το οικοπεδάκι.

Για εμάς δεν θα πουλήσει ένα τζιπάκι;