Αναδημοσίευση από τους φίλους μας Πειρατικούς

http://peiratikoreportaz.blogspot.gr/2012/08/blog-post_3429.html#more

Οι εργαζόμενοι στην εφημερίδα «Αυριανή», που εξακολουθούμε και παραμένουμε απλήρωτοι από την εργοδοσία, είχαμε τονίσει ότι η αδιαλλαξία φέρνει επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες. Τις έφερε. Και μάλιστα συνεχόμενες. Και αφού κατά την προσφιλή του τακτική, υποσχέθηκε ότι θα μπει το νερό στο αυλάκι, οι εργαζόμενοι ανέστειλαν τις κινητοποιήσεις. Όμως το νερό δεν μπήκε στο αυλάκι, όπως αναμέναμε. Στόχος τους ήταν να εκδοθεί η εφημερίδα τόσο στις εκλογές όσο και στις ...


επαναληπτικές. Να παίξει τα παιχνιδάκια του.

Να προβάλλει αυτόν που κάθε δημοσκόπηση έδειχνε ότι προηγείται. Και να την μία ημέρα ο Τσίπρας είναι ο ηγέτης, την αμέσως επομένη ο Αντώνης είναι πρωθυπουργός και την επομένη, Ο Βαγγέλης θα σώσει την Ελλάδα.

Τόσο γρήγορη αλλαγή πολιτικής γραμμής δεν έχει ξανασυμβεί σε αυτό τον τόπο. Όμως, για όλους εμάς, που εργαζόμαστε εκεί, οι περισσότεροι για μεγαλύτερο διάστημα από δέκα χρόνια, δεν είναι αυτό το θέμα. Ο ιδιοκτήτης του συγκροτήματος, παρά τις συνεχείς εκκλήσεις των εργαζομένων και τις αλλεπάλληλες επαφές αντιπροσωπείας συντακτών μαζί του, εξακολουθεί να μη καταβάλει τα δεδουλευμένα, από τον Οκτώβριο του 2010! Προσφιλής τακτική για όλη την οικογένεια. Καταστρέφει τα «μαγαζιά» του καταστρέφει και τις οικογένειές τους.

Ούτε το επίδομα αδείας δεν έδωσε στους εργαζόμενούς του.

Όχι βέβαια για να πάνε διακοπές, αλλά για να κλείσουν κάποια «τρύπα». Να πληρώσουν κάποια δόση τους. Να εξοφλήσουν κάποια υποχρέωσή τους. Να έχουν να φάνε ένα πιάτο φαί βρε αδερφέ.

Οι του λογιστηρίου ισχυρίζονται ότι υπάρχουν εισπράξεις όχι μόνο από το πρακτορείο εφημερίδων, αλλά και άλλες πηγές αλλά τα τσεπώνει όλα ο Κουρής. Δεν θα πούμε ντροπή, γιατί από αυτά δεν ιδρώνει το αφτί του. Πότε ίδρωσε άλλωστε. Ούτε τότε που χωρίς μπαστουνάκι εξύβριζε χυδαία τους συντάκτες, άνευ λόγου και αιτίας.

Τώρα θεωρεί ότι μεγαλοπιάστηκε. Και όχι δεν έφυγε από την πιάτσα – δυστυχώς- όπως λέει το άσμα. Παραμένει για να έχει αιχμαλώτους. Να έχει αιχμαλώτους στο ΑΛΤΕΡ, στην Αυριανή, στον Φίλαθλο. Σε όλα του τα μαγαζιά. Όπως και ο αδερφός του. Και ο γιός του. Και ο γιος του αδερφού του. Μια οικογένεια, με ίδια ήθη και αντιλήψεις.

Δεξί του χέρι, ο διευθυντής της εφημερίδας Γιώργος Τσιρογιάννης. Που εφαρμόζει τις πρακτικές του και σε όποια άλλη εφημερίδα υποτίθεται αναλαμβάνει. Που όπως και ο Γ. Κουρής, εφάρμοζε το διαίρει και βασίλευε. Τώρα όμως εφαρμόζει την τακτική του Δούρειου Ίππου. Για να έχει τους δικούς του, που σε ενδεχόμενο επίσχεσης των εργαζόμενων, να υπάρχει ο μηχανισμός που θα του επιτρέψει για μια ακόμα φορά να φανεί αντάξιος του μισθού του και να εκδώσει την εφημερίδα. Και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει συντονιστή τηλεοπτικών συνεργείων, που με την φανταστική τεχνική του copy paste γράφει ολόκληρες σελίδες.

Συνωμοσίες, ίντριγκες, δολοπλοκίες στο «Κουρείο», μόνο και μόνο για να μη πληρωθούν οι μισθοί όσων εργάζονται. Όσων έχουν εξουθενωθεί οικονομικά, ζουν από δανεικά και δεν καταλαβαίνουν από ίντριγκες και δολοπλοκίες, ούτε από Δούρειους Ίππους. Απλά προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους και να ελπίζουν ότι θα πληρωθούν, προκειμένου να τακτοποιήσουν τις υποχρεώσεις τους, αλλά κυρίως να έχουν ένα πιάτο φαγητό στο μεσημεριανό τους τραπέζι, γιατί και για βραδινό, δεν γίνεται λόγος.

Ο Γεώργιος Α. Κουρής, είναι ενήμερος για την κατάσταση που επικρατεί τόσο στην εφημερίδα, όσο και στην προσωπική ζωή των εργαζομένων.

Και απλά εισπράττει όλα τα έσοδα της εφημερίδας, Μάλλον θέλει να κάνει τις διακοπές του. Ενώ οι εργαζόμενοι στην «Αυριανή» ούτε το διανοούμαστε.

Στην εφημερίδα συχνά πυκνά δεν υπάρχει χαρτί, ούτε για εκτυπώσεις των κειμένων. Και δανείζονται από το ΕXTRA. Οι δημοσιογράφοι, οικονομικά βρίσκονται σε τραγική κατάσταση, όχι μόνο γιατί κινδυνεύουν να μείνουν στον δρόμο αφού δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, στα δάνειά τους ακόμα και στην πληρωμή των λογαριασμών, τους, αλλά γιατί έχουν αναγκαστεί να περικόψουν τώρα πια και τα απαραίτητα από την επιμόρφωση των παιδιών τους.

Και όλο αυτό το μεγάλο διάστημα, ζουν από δανεικά συγγενικών τους προσώπων, που όμως και αυτοί έχουν εξαντληθεί οικονομικά.

Ο εκδότης είχε πολλά. Μα πάρα πολλά περιθώρια να δείξει ότι εκτιμάει τους εργαζόμενούς του. Δεν το εκμεταλλεύτηκε όμως.

Ο αγώνας τώρα αρχίζει…